بررسی اثر افزودن سیتالوپرام به آنتی‌سایکوتیک‌های تیپیک در کاهش علایم منفی بیماران اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان گلستان اهواز در سال 1389

زمینه و هدف: در پژوهش حاضر، بررسی اثر افزون سیتالوپرام به آنتی­سایکوتیک­های تیپیک در کاهش علایم منفی بیماران اسکیزوفرنی، مورد نظر بوده است. روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دوسوکور می­باشد.40 بیمار اسکیزوفرنی(طبق معیارهای DSM-IV –TR ) بستری در بخش روان­پزشکی زنان و مردان بیمارستان گلستان، انتخاب شدند و به دو گروه مساوی تقسیم شدند. یک گروه از بیماران سیتالوپرام (با دوز 20 میلی­گرم در هفتة اول و 40 میلی­گرم در هفته­های بعدی) و گروه دیگر دارونما (با دوز مشابه) دریافت نمودند. بیماران طی 6 هفته مطالعه، توسط  symptom scale) (Positive & negative PANSS scale  هفتگی مورد ارزیابی قرار گرفتند و تأثیر سیتالوپرام و دارونما بر علایم منفی بررسی شد. افسردگی با مقیاس افسردگی همیلتون رد شد. یافته­ها: میانگین سنی 22/37 سال و 60 درصد بیماران مورد مطالعه مرد بودند (24n=) در گروه درمانی سیتالوپرام در کاهش علایم منفی تفاوت معناداری با گروه دارونما نداشت. بهبودی معناداری در کاهش نمرات بیماران در زیر گروه سایکوپاتولوژی عمومی و مجموع نمرات PANSS وجود داشت.  نتیجه­گیری: نتایج مطالعه نشان داد که سیتالوپرام در کاهش علایم منفی بیماران اسکیزوفرنی مؤثر نمی­باشد. افزودن سیتالوپرام به آنتی­سایکوتیک­های تیپیک در کاهش نمرات بیماران در زیر گروه سایکوپاتولوژی عمومی و مجموع نمرات PANSS مؤثر بود و به خوبی تحمل شد.